انفجاری بزرگ در کهکشان همسایه باعث شگفتزدگی دانشمندان شد. دانشمندان با نگاه کردن به این انفجار رفتار سیاهچالهی مرکزی آن را بررسی میکنند که باعث چنین انفجاری شده است.
در واقع دانشمندان با تلسکوپ ۳۰۵ متری ویلیام گوردون در آرسیبو انفجاری را در کهکشان مارپیچی NGC 660 رصد کردند. این کهکشان ۴۴ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و در صورت فلکی حوت قرار گرفته است. این انفجار ۱۰ بار از انفجار ابرنواختری پرنورتر بود. پس از رصد انفجار محققان به رصدهای خود با استفاده از شبکهی بینالمللی تلسکوپها ادامه دادند تا بتوانند با گرفتن تصویری دقیق از آن علت انفجار را کشف کنند.
دانشمندان
از آرایهای با حساسیت بالا HSA و آرایهی با خط مبنای بسیار بلند NSF
عملاً از شبکهای از تلسکوپهای رادیویی استفاده کردند که پهنهی بسیار
گستردهای را پوشش میدهند.
اما نتیجهی تصاویر گرفته شده پیچیدهتر از
تصور دانشمندان بود. آنها انتظار داشتند که فوران رو به گسترش ابرنواختر
یا خروج شدید مواد از هستهی کهکشان را ببینند. اما به جای اینها، پنج
منطقه با تابش رادیویی بسیار شدید یافتند که یکی از آنها نزدیک به
مرکزقرار دارد و در هرسوی خود یکی از منطقهها وجود دارد. کریس سالتر از
رصدخانهی آرسیبو میگوید:«نزدیکترین توضیح برای چنین رویدادی فوران مواد
از داخل هستهی کهکشان است اما نقاط داغی که ما میبینیم به علت برخورد
مواد به همدیگر در نزدیکی هستهی کهکشان است. با اینحال برای تأیید این
توضیح باید در چند سال آینده بهطور مستمر این کهکشان را رصد کنیم».
شاید واقعاً این نظر درست باشد و به علت فروریختن مواد داخل سیاهچالهی عظیم هستهی کهکشان، چنین فورانها و انفجارهایی رخ میدهد. احتمالاً قرصی از مواد پیرامون سیاهچاله شکل گرفته است و این قرص منشأ فورانهای عظیم و با سرعتی نزدیک به سرعت نور است.
در حال حاضر دانشمندان علاوه بر این کهکشان به ابرهای گازی مرکز راه شیری هم چشم دوختهاند، شاید که چنین فورانهایی در مرکز کهکشان ما هم رخ بدهد.
منبع: Astronomy.com